پارکر پالمر در کتاب شگفت‌انگیز تدریس خود که شجاعت تدریس نام دارد، می‌گوید: کلمات تنها وسیله انتقال اطلاعات در آموزش و یادگیری نیستند. ما با سکوت نیز آموزش می دهیم. سکوت به ما فرصتی می دهد تا در مورد آنچه گفته ایم و شنیده ایم فکر کنیم. در آموزش، سکوت به عنوان یک ماتریس قابل اعتماد برای کارهای درونی که دانش آموزان باید انجام دهند، تلقی می شود، رسانه ای برای یادگیری عمیق ترین نوع اطلاعات.

در ارتباط با پاراگراف بالا رابرت ام پیرسیگ، کتابی منتشر کرد که کمتر شناخته شده است، به نام لیلا (لیلا: تحقیقی در اخلاق). لیلا یک مطالعه انسان شناسی در مورد بومیان آمریکا است. و یکی از ویژگی های متمایز این فرهنگ، رویکرد آنها به سکوت است. چیزی که او متوجه شد این بود که بومیان آمریکایی دور آتش می نشستند و دو سه ساعت بدون هیچ حرفی استراحت می کردند. فقط بنشینید و به یکدیگر نگاه کنید و لبخند بزنید. فقط ساعت ها آنجا باشد و حضور داشته باشید. در حالی که او اشاره می کند که در فرهنگ ما، نبود کلمات، یا نبود سر و صدا به معنای ناراحت بودن است. باید همه ی جاهای خالی را پر کنیم. این یک تفاوت فرهنگی مهم است. و ما بهای این عدم سکون را می پردازیم. قیمتی که وقتی در مورد روابط صحبت می کنم، وقتی از فضیلت و اخلاق صحبت می کنم و به طور کلی از خوشبختی صحبت می کنیم، خیلی به آن اشاره خواهیم کرد.